من چقدر دلتنگم و چقدر تشنه ی لبخند کسی که باران را میشناسد و دریا را میفهمد، و میداند سنگ، سنگ است و نباید پرتاب کرد

بر تمام قبرهای این شهر بوسه بزن، شاید به یاد بیاوری کجا مرا جا گذاشتی، من در تنهاترین قبر این شهر خفته ام صدای کلاغ ها را میشنوی؟ دارند برایم فاتحه میخوانند!

تو یادت نیست ولی من خوب به خاطر دارم که برای داشتنت دلی را به دریا زدم که از آب واهمه داشت

در آغوشم که میگیری آنقدر آرام میشوم که فراموش میکنم باید نفس بکشم

هر بار که تو را یاد میکنم، گم میشود تکه ای از من، در من! همین روزهاست که تمام شوم

من از شکسته عاشقانه باز میگردم، جایی که واژه های درونم جان باخته اند، جایی که بر مزار آرزوهایم اشک میریزم و اما تو از یک عشق تازه لبریزی!

آیینه های اتاق به شوق کشیدن تو قد کشیده اند، حق دارند! که تصویر من، بی تو هزار بار پیرتر از پیش به رخم میکشند

واژه ها را می رقصانی و سرودی تازه سر میدهی رنگ کهنه قبل را می زدایی و بر آرزوهایت رنگی تازه می زنی، زندگیت رنگین باد، ای که بر زندگیم رنگ خاکستر پاشیدی